Dankbaarheid brengt geluk

Acht jaar geleden. De scheiding was een feit. Mijn budget was veranderd. De tijd was aangebroken voor een klein zuinig wagentje.

Jaren bracht mijn ‘nieuwe’ auto me overal naar toe en …. bereikte deze zomer de stand van 200.000 km. Dit gebeurde onderweg naar Parijs. Ik was op weg met beide dochters om naar Disneyland te gaan.

Verstandelijk gezien was het onverantwoord. Mijn prachtige auto van acht jaar geleden …. was vervangen door een auto met gebreken. Al anderhalf jaar sloeg het regelmatig af …. zodra ik terug schakelde naar zijn twee. Hierdoor leende zoonlief en mijn oudste dochter nooit mijn auto. Dat was een voordeel. Hierdoor zat ik nooit zonder.

Wel leerde ik ermee omgaan. De garagemonteur had de klacht niet kunnen vinden. Hij adviseerde mij om gewoon de koppeling weer op te laten komen. Net als wanneer een auto wordt gesleept. Dan slaat die vanzelf weer aan. En inderdaad. De monteur had gelijk. Iedere keer als mijn auto af sloeg, startte hij direct op deze manier. Ik hoefde niet eens de sleutel om te draaien.

In het voorjaar liet ik onze hond uit. Terwijl ik de weg over stak, viel mijn oog op onze geparkeerde auto. Ingedeukt en zonder briefje achter de ruitenwisser. Een flinke deuk. Och, wat blikschade. Dat was uiterlijk. De auto reed verder nog prima. Sloeg alleen maar af.

Totdat ik drie weken daarna weer thuis kwam. Een tweede deuk erbij. Deze keer lag er wel een briefje op de deurmat van de dader. Een lieve jonge dame was zo vriendelijk geweest haar naam en adres te noteren. Dank je wel. Nu kon ik de verzekering bellen.

Alleen ging het zijportier niet goed meer open. Het was geforceerd geraakt door de tweede klap, die het had moeten verwerken. Maar dat kon de pret niet drukken. Alleen had ik wel een probleempje. Maanden ervoor ging het portier aan mijn kant helemaal niet meer open. Dat was de reden waarom ik steeds over de versnellingspook heen klom, om achter het stuur te kruipen.

Toch reed ik met mijn geliefde auto naar Parijs. Daarna ook nog op vakantie naar Luxemburg. Dit allemaal zonder lid te zijn van de ANWB. Aan het gezicht van de garagehouder las ik af, dat hij mij voor gek verklaarde. Hoe durfde ik?

Heel gemakkelijk. Ik vertrouwde mijn auto. Hij had me altijd overal naar toe gereden. Bij iedere autorit nodigde ik wel de verkeersengelen uit, om ons te begeleiden. Dan vroeg ik in gedachten …. of we samen schadevrij, stukkenvrij en veilig op de plaats van bestemming mochten aankomen. Dat is altijd gelukt.

Rijdend in een tunnel op de Franse snelweg …. spiegelden de koplampen in een andere auto. Ik zag er maar één branden. Oeps …. weer een mankementje. Gelukkig was het hoog zomer en lang licht ’s avonds. Ook begon het knipperlicht naar links te tikken. Een teken dat ook daar een lampje stuk was.

Nog een paar weken …. dan zou het oktober zijn. Tijd voor de jaarlijkse APK keuring. Mijn trouwe vierwieler zou dit niet halen. Minimaal moest het portier open kunnen en alle lampen functioneren. Daar hoefde ik geen studie voor te doen om dat te weten. Tijd om afscheid te nemen brak aan. Na jaren trouwe dienst …. werd mijn autootje ingeruild voor een rode en jongere versie. Toch deed het me pijn in mijn hart. Na al deze jaren en na steeds meer mankementen …. was mijn dankbaarheid gegroeid. Na iedere rit, waarbij mijn grijze wagentje me steeds weer thuis bracht, was ik trots. Mijn auto had het weer gefixed. Het was al die jaren net zo trouw geweest …. als al zijn grotere en duurdere voorgangers.

Sinds acht jaar …. na het inleveren van de financiële zekerheid vanuit mijn huwelijk …. ben ik steeds dankbaarder geworden.

Dankbaar voor de tweedehands meubels die ik destijds kocht, bij een kringloopwinkel in Apeldoorn.

Dankbaar voor de nieuwe liefde in mijn leven, dat daarop volgde.

Dankbaar voor mijn praktijk aan huis.

Dankbaar voor de acht jaar trouwe dienst van mijn gedeukte vierwieler.

Dankbaarheid …. is een gevoel dat mijn hart warm maakt.

Dankbaarheid …. doet mijn hart verder openen.

Dankbaarheid …. heeft mij gelukkiger gemaakt.